Disfrutada destes días de vacacións.
Biquiños
Mostrando entradas con la etiqueta Os nosos contos. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Os nosos contos. Mostrar todas las entradas
martes, 30 de marzo de 2010
OS TRES PORQUIÑOS
Os mais pequenos representaron o conto "DOS TRES PORQUIÑOS". Aquí deixo un adianto do que aconteceu. Fixádevos nos grandes actores e actrices que temos no cole.O vídeo á volta das vacacións.
Disfrutada destes días de vacacións.
Biquiños
Disfrutada destes días de vacacións.
Biquiños
domingo, 15 de noviembre de 2009
El Mundo del Revés - María Elena Walsh
Por primeira vez editáronse as cancións de María Elena Walsh animadas en 3D interpretadas por Katie Viqueira. Esta é a versión animada do inesquecible Reino do Revés.
EL REINO DEL REVÉS
Me dijeron que en el Reino del Revés
nada el pájaro y vuela el pez,
que los gatos no hacen miau y dicen yes
porque estudian mucho inglés.
Me dijeron que en el Reino del Revés
nadie baila con los pies,
que un ladrón es vigilante y otro es juez
y que dos y dos son tres.
Me dijeron que en el Reino del Revés
cabe un oso en una nuez,
que usan barbas y bigotes los bebés
y que un año dura un mes.
Me dijeron que en el Reino del Revés
hay un perro pekinés
que se cae para arriba y una vez
no pudo bajar después.
Me dijeron que en el Reino del Revés
un señor llamado Andrés
tiene 1.530 chimpancés
que si miras no los ves.
Me dijeron que en el Reino del Revés
una araña y un ciempies
van montados al palacio del marqués
en caballos de ajedrez.
Vamos a ver como es
el Reino del Revés.
EL REINO DEL REVÉS
Me dijeron que en el Reino del Revés
nada el pájaro y vuela el pez,
que los gatos no hacen miau y dicen yes
porque estudian mucho inglés.
Me dijeron que en el Reino del Revés
nadie baila con los pies,
que un ladrón es vigilante y otro es juez
y que dos y dos son tres.
Me dijeron que en el Reino del Revés
cabe un oso en una nuez,
que usan barbas y bigotes los bebés
y que un año dura un mes.
Me dijeron que en el Reino del Revés
hay un perro pekinés
que se cae para arriba y una vez
no pudo bajar después.
Me dijeron que en el Reino del Revés
un señor llamado Andrés
tiene 1.530 chimpancés
que si miras no los ves.
Me dijeron que en el Reino del Revés
una araña y un ciempies
van montados al palacio del marqués
en caballos de ajedrez.
Vamos a ver como es
el Reino del Revés.
viernes, 4 de septiembre de 2009
Pedro e o lobo
Pedro e o lobo é un conto popular ruso para o que Sergei Prokofiev (compositor ruso-1891-1953) compuxo esta melodía.
Introdución.- Queridos nenos, nenos de todas as idades. Cada personaxe deste conto está representado por un instrumento da banda. Pedro polos instrumentos de corda. O avó, polos instrumentos graves da banda. O paxaro, pola frauta. O parrulo, polo saxofón soprano. O gato, polos clarinetes en rexistro grave. Os cazadores, cos seus disparos de fusil, polos timbais e o bombo. E o lobo, polas trompas. Así poderedes distinguir mellor aos personaxes desta historia. Pero imos xa co conto:
Érase unha vez un neno chamado Pedro. El, e o seu avó, vivían nunha cabana con xardín rodeada dunha alta parede de pedra. Detrás da parede había un gran prado e, máis alá do prado, un bosque profundo e escuro.
Unha fermosa mañá, Pedro abriu o enreixado do xardín da súa casa e saíu á verde e ancha pradería. Sobre a rama máis alta dunha frondosa árbore, estaba pousado un paxarillo que, ao ver a Pedro, piou con ledicia: “Bo día, Pedro. Por aquí todo está tranquilo.” Pronto apareceu un parrulo contoneándose. Ao ver que Pedro non pechara o enreixado sentiuse feliz e decidiu darse un chapuzón na profunda e asollada charca.
Ao ver ao parrulo, o paxarillo baixou da árbore e pousouse ao seu lado no céspede engruñándose de ombros. “Que clase de ave es ti-díxolle- que non sabes voar?”. Ao que respondeu o parrulo: “Que clase de ave es ti que non sabes nadar?”. E mergullouse na charca. E así, seguiron discutindo, o parrulo nadando no estanque e o paxaro dando brinquiños na beira.
De súpeto, algo atraeu a ollada de Pedro. Era un gato que esvaraba sixilosamente sobre o céspede. O gato pensaba para súas adentros: “O paxaro está ocupado discutindo co parrulo. Vou ver se o atrapo”. E comezou paseniñamente a achegarselle. Coidado!, dixo Pedro. E o paxaro voou ao instante ata a árbore.
Mentres, o parrulo graznaba colericamente ao gato, desde o centro do estanque, claro.O gato daba voltas e voltas arredor da árbore e pensaba: “pagará a pena rubir tan alto?, cando eu chegue o páxaro terá fuxido”.
Naquel intre saíu o avó. Estaba desgustado ao ver que Pedro fora ao prado. “A pradaría é un lugar perigoso”, dixo, “”. Pedro, non prestou atención ás palabras do seu avó. Os rapaces como el non teñen medo dos lobos. Pero o avó, tomou a Pedro da man, levouno á casa e pechou o enreixado con chave. Case non entraran, cando saíu do bosque un gran lobo gris. Dun salto, o gato rubiu á árbore.
O parrulo, cheo de pavor, saíu precipitadamente do estanque. De nada lle valeu correr. Non podería escapar das gadoupas do lobo. O lobo achegábase, achegábase, acadábao, xa. Ata que apreixouno e dun só bocado o tragou. Así pois, a situación agora era esta: o gato sentado nunha rama da árbore. O paxaro pousado noutra, non moi perto do gato. O lobo dando voltas e voltas arredor da árbore ollando aos dous con ollos lambóns. Mentres tanto, Pedro, detrás do enreixado, sen o menor temor, contemplaba todo o que estaba acontecendo.
De súpeto correu á casa, tomou unha grosa corda e ás présas virou e subiuse á tapia de pedra. Unha das ramas da árbore arredor do cal xiraba o lobo, pasaba perto do muro. Apreixándose á rama, Pedro subiuse á árbore. Entón díxolle ao paxaro: “Revolotea sobre a cabeza do lobo, pero ten cuidado de que no te alcance”. O paxaro case rozaba coas súas ás o cabeza do lobo, o cal, furioso, daba dentadas a un lado e a outro. Como lle molestou aquel pajarillo! Pero o paxaro era moi listo e o lobo nada lle puido facer.
Entrementres, Pedro fixera un lazo coa corda, e fora deixando caer suavemente ata enleala na cola do lobo. Logo, tirou con todas as súas forzas. Ao sentirse atrapado, o lobo empezou a brincar desesperadamente tratando de soltarse. Pero Pedro, atou o outro extremo da corda á árbore e os brincos do lobo só conseguiron apertala aínda máis. E foi entón cando saíron do bosque os cazadores. Seguían as pegadas do lobo disparando e dando voces.
Desde a árbore, Pedro berroulles: “Non disparedes, por favor. O paxaro e eu atrapamos ao lobo. Axudádenos a levalo ao xardín zoolóxico!”. E alá van. Imaxinadevos a procesión triunfal.
Á cabeza, Pedro. Tras el, os cazadores arrastrando ao lobo. Logo, o gato. Pechando o cortexo ía o avó. Movía o cabeza coma se dixese: “Todo estivo moi ben, pero,”. Sobre eles, revoaba o pajarillo piando jubiloso: “Que listos somos Pedro e eu! Ollade o que atrapamos!” E se escoitades con atención, poderedes oír ao parrulo graznar no ventre do lobo, xa que, coas présas, o lobo, tragarao e estaba vivo!!!!.
Introdución.- Queridos nenos, nenos de todas as idades. Cada personaxe deste conto está representado por un instrumento da banda. Pedro polos instrumentos de corda. O avó, polos instrumentos graves da banda. O paxaro, pola frauta. O parrulo, polo saxofón soprano. O gato, polos clarinetes en rexistro grave. Os cazadores, cos seus disparos de fusil, polos timbais e o bombo. E o lobo, polas trompas. Así poderedes distinguir mellor aos personaxes desta historia. Pero imos xa co conto:
Érase unha vez un neno chamado Pedro. El, e o seu avó, vivían nunha cabana con xardín rodeada dunha alta parede de pedra. Detrás da parede había un gran prado e, máis alá do prado, un bosque profundo e escuro.
Unha fermosa mañá, Pedro abriu o enreixado do xardín da súa casa e saíu á verde e ancha pradería. Sobre a rama máis alta dunha frondosa árbore, estaba pousado un paxarillo que, ao ver a Pedro, piou con ledicia: “Bo día, Pedro. Por aquí todo está tranquilo.” Pronto apareceu un parrulo contoneándose. Ao ver que Pedro non pechara o enreixado sentiuse feliz e decidiu darse un chapuzón na profunda e asollada charca.
Ao ver ao parrulo, o paxarillo baixou da árbore e pousouse ao seu lado no céspede engruñándose de ombros. “Que clase de ave es ti-díxolle- que non sabes voar?”. Ao que respondeu o parrulo: “Que clase de ave es ti que non sabes nadar?”. E mergullouse na charca. E así, seguiron discutindo, o parrulo nadando no estanque e o paxaro dando brinquiños na beira.
De súpeto, algo atraeu a ollada de Pedro. Era un gato que esvaraba sixilosamente sobre o céspede. O gato pensaba para súas adentros: “O paxaro está ocupado discutindo co parrulo. Vou ver se o atrapo”. E comezou paseniñamente a achegarselle. Coidado!, dixo Pedro. E o paxaro voou ao instante ata a árbore.
Mentres, o parrulo graznaba colericamente ao gato, desde o centro do estanque, claro.O gato daba voltas e voltas arredor da árbore e pensaba: “pagará a pena rubir tan alto?, cando eu chegue o páxaro terá fuxido”.
Naquel intre saíu o avó. Estaba desgustado ao ver que Pedro fora ao prado. “A pradaría é un lugar perigoso”, dixo, “”. Pedro, non prestou atención ás palabras do seu avó. Os rapaces como el non teñen medo dos lobos. Pero o avó, tomou a Pedro da man, levouno á casa e pechou o enreixado con chave. Case non entraran, cando saíu do bosque un gran lobo gris. Dun salto, o gato rubiu á árbore.
O parrulo, cheo de pavor, saíu precipitadamente do estanque. De nada lle valeu correr. Non podería escapar das gadoupas do lobo. O lobo achegábase, achegábase, acadábao, xa. Ata que apreixouno e dun só bocado o tragou. Así pois, a situación agora era esta: o gato sentado nunha rama da árbore. O paxaro pousado noutra, non moi perto do gato. O lobo dando voltas e voltas arredor da árbore ollando aos dous con ollos lambóns. Mentres tanto, Pedro, detrás do enreixado, sen o menor temor, contemplaba todo o que estaba acontecendo.
De súpeto correu á casa, tomou unha grosa corda e ás présas virou e subiuse á tapia de pedra. Unha das ramas da árbore arredor do cal xiraba o lobo, pasaba perto do muro. Apreixándose á rama, Pedro subiuse á árbore. Entón díxolle ao paxaro: “Revolotea sobre a cabeza do lobo, pero ten cuidado de que no te alcance”. O paxaro case rozaba coas súas ás o cabeza do lobo, o cal, furioso, daba dentadas a un lado e a outro. Como lle molestou aquel pajarillo! Pero o paxaro era moi listo e o lobo nada lle puido facer.
Entrementres, Pedro fixera un lazo coa corda, e fora deixando caer suavemente ata enleala na cola do lobo. Logo, tirou con todas as súas forzas. Ao sentirse atrapado, o lobo empezou a brincar desesperadamente tratando de soltarse. Pero Pedro, atou o outro extremo da corda á árbore e os brincos do lobo só conseguiron apertala aínda máis. E foi entón cando saíron do bosque os cazadores. Seguían as pegadas do lobo disparando e dando voces.
Desde a árbore, Pedro berroulles: “Non disparedes, por favor. O paxaro e eu atrapamos ao lobo. Axudádenos a levalo ao xardín zoolóxico!”. E alá van. Imaxinadevos a procesión triunfal.
Á cabeza, Pedro. Tras el, os cazadores arrastrando ao lobo. Logo, o gato. Pechando o cortexo ía o avó. Movía o cabeza coma se dixese: “Todo estivo moi ben, pero,”. Sobre eles, revoaba o pajarillo piando jubiloso: “Que listos somos Pedro e eu! Ollade o que atrapamos!” E se escoitades con atención, poderedes oír ao parrulo graznar no ventre do lobo, xa que, coas présas, o lobo, tragarao e estaba vivo!!!!.
Como podedes comprobar, esta versión está en inglés, así tamén practicades.
Un biquiño
sábado, 30 de mayo de 2009
Un peixe moi divertido
Aiiiiiiiii!!!! Canto me gustou este conto! Así, con música, con esas cores... E a vós?
Un biquiño cantareiro
martes, 19 de mayo de 2009
martes, 12 de mayo de 2009
Seguimos cos contos
O parruliño feo
Carapucha vermella
Que bonitos son todos os contos! Verdade?
Un biquiño
Carapucha vermella
Que bonitos son todos os contos! Verdade?
Un biquiño
sábado, 25 de abril de 2009
23 de abril día do libro
O día 23 os rapaces e rapazas de 1º foron ao museo para asistir á presentación de contos e debuxos de Pepe Carreiro, autor de "As Bolechas". Seica o pasaron moi ben e divertíronse coa facilidade que tiña Pepe para facer debuxos nun plis! plas!
Mirade que atentos están...
Ata outra, un biquiño
Mirade que atentos están...
Ata outra, un biquiño
miércoles, 15 de abril de 2009
Folerpas de amor
Libro feito polos alumnos de infantil e primaria e presentado no salón do libro de Pontevedra. Visita dos alumnos.
Que bonito quedou o libro! Os meus parabéns.
Biquiños
Que bonito quedou o libro! Os meus parabéns.
Biquiños
sábado, 28 de marzo de 2009
A flor máis grande do mundo
Mirade o que atopei para vós. É unha historia moi fermosa.
Disfrutádea.
Biquiños
sábado, 14 de marzo de 2009
jueves, 12 de marzo de 2009
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
