Pedro e o lobo é un conto popular ruso para o que Sergei Prokofiev (compositor ruso-1891-1953) compuxo esta melodía.
Introdución.- Queridos nenos, nenos de todas as idades. Cada personaxe deste conto está representado por un instrumento da banda. Pedro polos instrumentos de corda. O avó, polos instrumentos graves da banda. O paxaro, pola frauta. O parrulo, polo saxofón soprano. O gato, polos clarinetes en rexistro grave. Os cazadores, cos seus disparos de fusil, polos timbais e o bombo. E o lobo, polas trompas. Así poderedes distinguir mellor aos personaxes desta historia. Pero imos xa co conto:
Érase unha vez un neno chamado Pedro. El, e o seu avó, vivían nunha cabana con xardín rodeada dunha alta parede de pedra. Detrás da parede había un gran prado e, máis alá do prado, un bosque profundo e escuro.
Unha fermosa mañá, Pedro abriu o enreixado do xardín da súa casa e saíu á verde e ancha pradería. Sobre a rama máis alta dunha frondosa árbore, estaba pousado un paxarillo que, ao ver a Pedro, piou con ledicia: “Bo día, Pedro. Por aquí todo está tranquilo.” Pronto apareceu un parrulo contoneándose. Ao ver que Pedro non pechara o enreixado sentiuse feliz e decidiu darse un chapuzón na profunda e asollada charca.
Ao ver ao parrulo, o paxarillo baixou da árbore e pousouse ao seu lado no céspede engruñándose de ombros. “Que clase de ave es ti-díxolle- que non sabes voar?”. Ao que respondeu o parrulo: “Que clase de ave es ti que non sabes nadar?”. E mergullouse na charca. E así, seguiron discutindo, o parrulo nadando no estanque e o paxaro dando brinquiños na beira.
De súpeto, algo atraeu a ollada de Pedro. Era un gato que esvaraba sixilosamente sobre o céspede. O gato pensaba para súas adentros: “O paxaro está ocupado discutindo co parrulo. Vou ver se o atrapo”. E comezou paseniñamente a achegarselle. Coidado!, dixo Pedro. E o paxaro voou ao instante ata a árbore.
Mentres, o parrulo graznaba colericamente ao gato, desde o centro do estanque, claro.O gato daba voltas e voltas arredor da árbore e pensaba: “pagará a pena rubir tan alto?, cando eu chegue o páxaro terá fuxido”.
Naquel intre saíu o avó. Estaba desgustado ao ver que Pedro fora ao prado. “A pradaría é un lugar perigoso”, dixo, “”. Pedro, non prestou atención ás palabras do seu avó. Os rapaces como el non teñen medo dos lobos. Pero o avó, tomou a Pedro da man, levouno á casa e pechou o enreixado con chave. Case non entraran, cando saíu do bosque un gran lobo gris. Dun salto, o gato rubiu á árbore.
O parrulo, cheo de pavor, saíu precipitadamente do estanque. De nada lle valeu correr. Non podería escapar das gadoupas do lobo. O lobo achegábase, achegábase, acadábao, xa. Ata que apreixouno e dun só bocado o tragou. Así pois, a situación agora era esta: o gato sentado nunha rama da árbore. O paxaro pousado noutra, non moi perto do gato. O lobo dando voltas e voltas arredor da árbore ollando aos dous con ollos lambóns. Mentres tanto, Pedro, detrás do enreixado, sen o menor temor, contemplaba todo o que estaba acontecendo.
De súpeto correu á casa, tomou unha grosa corda e ás présas virou e subiuse á tapia de pedra. Unha das ramas da árbore arredor do cal xiraba o lobo, pasaba perto do muro. Apreixándose á rama, Pedro subiuse á árbore. Entón díxolle ao paxaro: “Revolotea sobre a cabeza do lobo, pero ten cuidado de que no te alcance”. O paxaro case rozaba coas súas ás o cabeza do lobo, o cal, furioso, daba dentadas a un lado e a outro. Como lle molestou aquel pajarillo! Pero o paxaro era moi listo e o lobo nada lle puido facer.
Entrementres, Pedro fixera un lazo coa corda, e fora deixando caer suavemente ata enleala na cola do lobo. Logo, tirou con todas as súas forzas. Ao sentirse atrapado, o lobo empezou a brincar desesperadamente tratando de soltarse. Pero Pedro, atou o outro extremo da corda á árbore e os brincos do lobo só conseguiron apertala aínda máis. E foi entón cando saíron do bosque os cazadores. Seguían as pegadas do lobo disparando e dando voces.
Desde a árbore, Pedro berroulles: “Non disparedes, por favor. O paxaro e eu atrapamos ao lobo. Axudádenos a levalo ao xardín zoolóxico!”. E alá van. Imaxinadevos a procesión triunfal.
Á cabeza, Pedro. Tras el, os cazadores arrastrando ao lobo. Logo, o gato. Pechando o cortexo ía o avó. Movía o cabeza coma se dixese: “Todo estivo moi ben, pero,”. Sobre eles, revoaba o pajarillo piando jubiloso: “Que listos somos Pedro e eu! Ollade o que atrapamos!” E se escoitades con atención, poderedes oír ao parrulo graznar no ventre do lobo, xa que, coas présas, o lobo, tragarao e estaba vivo!!!!.
Introdución.- Queridos nenos, nenos de todas as idades. Cada personaxe deste conto está representado por un instrumento da banda. Pedro polos instrumentos de corda. O avó, polos instrumentos graves da banda. O paxaro, pola frauta. O parrulo, polo saxofón soprano. O gato, polos clarinetes en rexistro grave. Os cazadores, cos seus disparos de fusil, polos timbais e o bombo. E o lobo, polas trompas. Así poderedes distinguir mellor aos personaxes desta historia. Pero imos xa co conto:
Érase unha vez un neno chamado Pedro. El, e o seu avó, vivían nunha cabana con xardín rodeada dunha alta parede de pedra. Detrás da parede había un gran prado e, máis alá do prado, un bosque profundo e escuro.
Unha fermosa mañá, Pedro abriu o enreixado do xardín da súa casa e saíu á verde e ancha pradería. Sobre a rama máis alta dunha frondosa árbore, estaba pousado un paxarillo que, ao ver a Pedro, piou con ledicia: “Bo día, Pedro. Por aquí todo está tranquilo.” Pronto apareceu un parrulo contoneándose. Ao ver que Pedro non pechara o enreixado sentiuse feliz e decidiu darse un chapuzón na profunda e asollada charca.
Ao ver ao parrulo, o paxarillo baixou da árbore e pousouse ao seu lado no céspede engruñándose de ombros. “Que clase de ave es ti-díxolle- que non sabes voar?”. Ao que respondeu o parrulo: “Que clase de ave es ti que non sabes nadar?”. E mergullouse na charca. E así, seguiron discutindo, o parrulo nadando no estanque e o paxaro dando brinquiños na beira.
De súpeto, algo atraeu a ollada de Pedro. Era un gato que esvaraba sixilosamente sobre o céspede. O gato pensaba para súas adentros: “O paxaro está ocupado discutindo co parrulo. Vou ver se o atrapo”. E comezou paseniñamente a achegarselle. Coidado!, dixo Pedro. E o paxaro voou ao instante ata a árbore.
Mentres, o parrulo graznaba colericamente ao gato, desde o centro do estanque, claro.O gato daba voltas e voltas arredor da árbore e pensaba: “pagará a pena rubir tan alto?, cando eu chegue o páxaro terá fuxido”.
Naquel intre saíu o avó. Estaba desgustado ao ver que Pedro fora ao prado. “A pradaría é un lugar perigoso”, dixo, “”. Pedro, non prestou atención ás palabras do seu avó. Os rapaces como el non teñen medo dos lobos. Pero o avó, tomou a Pedro da man, levouno á casa e pechou o enreixado con chave. Case non entraran, cando saíu do bosque un gran lobo gris. Dun salto, o gato rubiu á árbore.
O parrulo, cheo de pavor, saíu precipitadamente do estanque. De nada lle valeu correr. Non podería escapar das gadoupas do lobo. O lobo achegábase, achegábase, acadábao, xa. Ata que apreixouno e dun só bocado o tragou. Así pois, a situación agora era esta: o gato sentado nunha rama da árbore. O paxaro pousado noutra, non moi perto do gato. O lobo dando voltas e voltas arredor da árbore ollando aos dous con ollos lambóns. Mentres tanto, Pedro, detrás do enreixado, sen o menor temor, contemplaba todo o que estaba acontecendo.
De súpeto correu á casa, tomou unha grosa corda e ás présas virou e subiuse á tapia de pedra. Unha das ramas da árbore arredor do cal xiraba o lobo, pasaba perto do muro. Apreixándose á rama, Pedro subiuse á árbore. Entón díxolle ao paxaro: “Revolotea sobre a cabeza do lobo, pero ten cuidado de que no te alcance”. O paxaro case rozaba coas súas ás o cabeza do lobo, o cal, furioso, daba dentadas a un lado e a outro. Como lle molestou aquel pajarillo! Pero o paxaro era moi listo e o lobo nada lle puido facer.
Entrementres, Pedro fixera un lazo coa corda, e fora deixando caer suavemente ata enleala na cola do lobo. Logo, tirou con todas as súas forzas. Ao sentirse atrapado, o lobo empezou a brincar desesperadamente tratando de soltarse. Pero Pedro, atou o outro extremo da corda á árbore e os brincos do lobo só conseguiron apertala aínda máis. E foi entón cando saíron do bosque os cazadores. Seguían as pegadas do lobo disparando e dando voces.
Desde a árbore, Pedro berroulles: “Non disparedes, por favor. O paxaro e eu atrapamos ao lobo. Axudádenos a levalo ao xardín zoolóxico!”. E alá van. Imaxinadevos a procesión triunfal.
Á cabeza, Pedro. Tras el, os cazadores arrastrando ao lobo. Logo, o gato. Pechando o cortexo ía o avó. Movía o cabeza coma se dixese: “Todo estivo moi ben, pero,”. Sobre eles, revoaba o pajarillo piando jubiloso: “Que listos somos Pedro e eu! Ollade o que atrapamos!” E se escoitades con atención, poderedes oír ao parrulo graznar no ventre do lobo, xa que, coas présas, o lobo, tragarao e estaba vivo!!!!.
Como podedes comprobar, esta versión está en inglés, así tamén practicades.
Un biquiño
A min gustoume cando ataron o lobo
ResponderEliminarJajaja, a min tamén. Lástima que non estivera eu por alí tamén.
ResponderEliminarBiquiños, e como me enterei que hai festas por aquí, dexésovos que o pasedes moi ben.